Twee tweelingen, wat een rijkdom! Een jongen en meisje van twaalf, en een jongen en meisje van twee. Leuke knappe kinderen. Maar ook vier monden te voeden, met een weekbudget van 80 euro. Het lijkt een onmogelijke opgave, maar de 32-jarige alleenstaande moeder Barbara krijgt het voor elkaar. Met de hulp van de voedselbank. ‘’Het is krap, maar je vindt manieren. Er is altijd eten. Soms is het macaroni met alleen ui en saus. Ach ja, denk ik dan, als ik er groenten doorheen doe, pikken ze het er toch weer uit.’’
De 32-jarige Barbara* vertelt opgewekt en monter. Boven ligt de 2-jarige tweeling net op bed. Nou ja, op bed, ze hebben ontdekt hoe ze uit bed moeten klimmen en voeren met elkaar hele gesprekken in hun eigen tweelingtaal. Barbara moet erom glimlachen, ze herkent het van het oudere tweetal.
Net 20 was ze, toen ze haar eerste kinderen kreeg. Jarenlang stond ze alleen voor de opvoeding van de kinderen. ‘’Ik ben altijd iemand geweest die probeert op het geld te letten. Zorgen dat de basisdingen in huis zijn, niet raar doen.’’
Toen ze een nieuwe partner kreeg, besloten ze samen nog een keer zwanger te worden. En verrassing; weer een tweeling! Maar nog tijdens de zwangerschap kwam het tot een relatiebreuk. ‘’Je kiest er voor samen kinderen te krijgen, ze samen op te voeden. Ik heb er niet voor gekozen het alleen te doen. Je ziet het op je af komen. Hoe ga ik dat regelen? Maar het is nu eenmaal zo gelopen. En omdat ik het met de eerste twee zo lang alleen heb gedaan, wist ik; deze krijg ik ook wel groot.’’
Onbevangen kind zijn
Toch was en is het zwaar. De oudste twee, toen tien jaar, moesten veel helpen en daar voelt Barbara zich schuldig over. Ook nu nog kunnen ze niet onbevangen kind zijn. De krappe financiële situatie vindt ze vooral voor de kinderen lastig. ‘’Je wilt dat ze een zo normaal mogelijke jeugd hebben. En dat ze niet altijd over geld moeten piekeren. Ik zie het vooral bij mijn zoon, die maakt zich echt zorgen. Dan heeft zijn zus ijsjes gehaald. Gewoon raketjes van de Ola. Maar dan is hij eigenlijk boos dat ze geen merkloze ijsjes heeft gekocht. Nog goedkoper. De oudste twee worden tieners, en zien steeds meer dat andere vriendjes het ruimer hebben. Waarom koopt je moeder geen auto, vragen die dan. Daar lachen we maar om.’’
Anderhalf jaar al staat Barbara’s gezin onder financieel bewind, vanwege schulden uit het verleden – ook van haar ex. Ze krijgt een weekbudget van 80 euro. ‘’Alleen de luiers van de kleintjes kosten al 20 euro per week.’’ Iedere donderdag haalt ze een voedselpakket bij de Voedselbank in haar woonplaats. ‘’Het is afwachten wat je krijgt. Maar brood, groente en fruit zit er altijd wel in. Toen de kleintjes nog kleiner waren, was er soms babyvoeding, maar dat is zeldzaam. Dat krijgen ze bij de Voedselbank niet gauw binnen.’’
Afhankelijk van de inhoud van het pakket, maakt Barbara een weekmenu. ‘’En dan puzzelen, nadenken, rekenen. Nee we eten niet iedere dag vlees, maar dat hoeft ook niet. Iets extra’s, dat is lastig. Mijn dochter houdt van bakken, en met een pak meel en suiker kom je al heel ver. Dan maakt ze koekjes en dat is dan weer bijzonder.’’
Buiten de groep vallen
Traktaties of uitjes zijn er niet bij. In de lange zomervakantie gaan vooral de oudsten zich vervelen. Gelukkig was er een niet-verwachte vakantie via de Vakantiebank, en konden ze met z’n vijven een week naar een camping in Nederland. ‘’Daar hebben we enorm van genoten. Maar een dagje pretpark, dat gaat gewoon niet. Een entreekaartje is al gauw 20 euro. Dat is voor ons niet te doen, met 80 euro per week.’’
Kleding voor de kinderen krijgt ze veel van familie, vrienden en bekenden, en voor de voetbalclub van de oudste twee is er de Stichting Leergeld. Zo zijn er meer gulle gevers, ook voor de basisspullen in huis. Voor Barbara zelf blijft er weinig over. ‘’Laatst kreeg ik van de Voedselbank een bon voor de Kringloop van 25 euro. Toen heb ik voor mezelf een leuk setje kleren kunnen kopen. En verder heb ik het geluk dat ik al jaren dezelfde maat heb.’’
In augustus 2020 is het 3-jarig bewind klaar, dan is Barbara weer schuldenvrij en heeft ze iets meer te besteden. Ze kijkt er naar uit. Vooral ook voor de kinderen. ‘’Ieder kind wil met de rest mee kunnen doen, en zeker tieners willen niet buiten de groep vallen. En dat gun ik ze ook.’’
Marlene Nass, Storytelling Gilde
*Barbara is niet haar echte naam. Vanwege de privacy van de kinderen is gekozen voor een pseudoniem.
(Foto: rechtenvrije stockfoto, Unsplash)
